Sadegh – Bordani Nist

بسپر پرواز به خاطرت اگر پرنده مردنی نیست
باش برنده پیش خودت توی لحضه ای که بازی بردنی نیست
تو قاب عکس شون عکس بکش
شکل خوب میاد سخت بکش
با دستات به دستام دست بکش
شاید که خطاش یه حرفی زد
رفیق من هرگز نشو اون بازنده ای که دستاش رو بود
عزیز من هرگز نشو اون شجاعتی که توش حرف از خون بود
بزرگ من همیشه بمون همیشه همون که واسم کوه بود
این قدیما الان من بود تو جایه که باید حتما اون بود
این شروع تازه ای بود باید همیشه رازی میموند
سنگ رو سنگ بند نمیشد احساس فقط سادگی بود
کاری که کردی همیشگی کن پیرون زدی از مسیر بیخود
ساختی یه جهانی عجیب و بی بت زنجیرات میشن نحیف و بی قطر
رو دو پای اتقاداتش ایستاد
اون که به اون انشای ساده بیست داد
اون که بیخود با اشکای تو اشک ریخت
منی که بیشتر از تو تورو میشناخت

زخماشو با الکل شست رفت اروم یه گوشه نشست
دستاشو به دست اون داد بست کولشو سمت بهشت
سرش رو شونی خداش بود نیمیه دیگه بطریو خورد
لبخند زد رو به خداش گفت متنفرم از بازیو برد
عشقی هنوز تو جهانش بود این تنها دلیل جهادش بود
پرا پیروزی افریدنش شکست ندادن مرامش بود
همون چهرای پشت پرده که همیشه خوبیه نمایش بود
دوست نداشتی بالا ببینیش اما اون قله حلالش بود
ملیون ها روح توی جسم فقط خدا بود مونسش
دنبال یه صلح تو دلش خیلی دور بود حسش
درست توی اعماق تو بالای کوه یه فریاد پور
داره میگه ازادم من موج بلند شد تو دریای نور
ولی به هرحال میبخشمت اگه غروری ساختی که شکستت
اگه کشیدی مرزارو دور ماها واسه فرار یه گوشه نشستنت
تو هم ببخش اگر که من خوب بودم اینجا پیش بدیت
کهکشان تو چشمای ماست موندنی باش واسه همه زمین